GEREZIONDOEN LORAKETA
Udaberria ofizialki martxoaren 20ean (edo 21ean, nori galdetzen diogun) hasten den arren, oro har ez diogu neguari behin betiko agur esaten apirila heldu arte. Edo horrela gertatu ohi zen, behintzat, klima-aldaketak mehatxua izateari utzi zion eta errealitate bihurtu zen arte. Alemanian, alde horretatik gauzak ere aldatzen hasi badira ere, aipatu dudan sentsazio hori oraindik sentitzen da. Are gehiago, esan ohi da udaberria heltzen ez dela harik eta gereziondoak loratu arte. Esan hori, dena den, berri samarra da eta 90eko hamarkadaz geroztik entzun daiteke bakarrik. Zergatik?
KARMA APETATSUA
Bizitza honetan dena zerbaitegatik gertatzen da. Ezer ez da besterik gabe gertatzen, ezertxo ere ez. Adibidez:
MAISU
Gurea ere etorkizuneko karrera izan zen iragan ez hain urrun batean. Etorkizunekoa eta iraupen luzekoa.
Idazleak ikastetxetan
Literaturaz eta irakurzaletasuna sustatzeaz eta zabaltzeaz ari nintzen enegarrenez ofizioko kide batzuekin (“iragan egun batez ostatu batean”…). Zer egin daiteke eskoletan ikasleak zaletzeko eta letren ingurumarian murgilarazteko? Zer mirari klase behar ote dugu irakurle kopuruak gora egin dezan?
Sarien itzala
II
(Bigarren atala)
Lehenengo bilera hartan ezagutu nituen nire kideak: Yrigaray andrea, Puch jauna eta Benitez andrea. Laugarrena, noski, Bartolini bera, balizko berdinketak hausteko ahotsa, pentsatu nuen. Bertan azaldu zidatenez, ordea, aho batez erabaki beharko genukeen irabazlea eta, beraz, erabateko adostasunak erdietsi beharko genituen. Hor hasi ziren denak irakurritakoen zerrenda egiten eta, zalantzarik gabe, irakurrita ez bagenituen denbora galtzerik merezi ez zutenen izenburuak errezitatu zituzten. Ez nuen protokoloa ezagutzen, bistan da, eta nik izen bakarreko zerrenda bat neukan: nire ordura arteko hautagaia, hiru zerrendatan, hain zuzen ere, birziklatzeko ontzira bidali zuten eskuizkribua, alegia.
Sarien itzala
I
(lehen atala)
Gaur kontatuko dudan hau ere Buenos Airesen (BA) gertatu zitzaidan. Behar bada, nire esperientziarik bitxienetako bat errealismo magikoaren kontinentean. Holakorik, noski, ez litzateke sekula gure Euskal Herrian gertatuko; hemen, errealitatearen zentzu arrazional zorrotza izateaz gain, mikrokosmos literario aratza eta interes ezkuturik gabea, eta berezko izaera leiala eta zintzoa baitauzkagu. Euskaldun hitza. Gertakariak urrun kokatu, itsasoaz gaindi, eta zerikusia duten pertsonek euskaraz jakin ez arren, izen guztiak asmatuak izango dira. Hori hemengo fikzio bakarra, gainerakoan nire idatziek benetan gertatutakoak jasotzen baitituzte, salbuespenik gabe.
AUTOA PIRUBIKA
—Malentxu, musu eta banoa.
—Ez amaaa! Turekin nahinut.
—Berandu iritsiko naiz lanera.
—Malen, maitea, agurtu ama. Gaur plastilinarekin ibiliko gara!
—Etut patinina nahi.
—Zatoz, txiki. Leihotik esango diogu agur.
Denbora tarte bat, norberarena
Gogotsu bezain urduri heldu zen, pauso bizian. Bi maleta baino ez zeramatzan arrastaka; bata arropa gutxirekin –bi astez bizirauteko aski eta sobera, pentsatu zuen bere kolkorako– eta bigarrena, berriz, liburuz, kaieraz eta apuntez gainezka. Oihalezko poltsa gorri maiztu bat ere bazeraman sorbaldatik zintzilik, janari-karraio. Badiak eskuzabal egin zion abegi, udako lehen turista taldeei bezalatsu.