Bestearen begirada behar al dugu egon ahal izateko?
Mugimenduak ikuslearen eraldaketa eskatzen al du?
Begiradak jarraitzen ez duen puntu horretan zer gertatzen da?
Zein gertaeratik aitzinera itxi beharko genituzke begiak?
Badira burua bueltatu gabe ikusten ez ditugunak?
Eta burua bueltatuko bagenu, zer gertatuko litzateke?

Itzulinguruka nenbilen sarean lagunen batek gomendatutako libururen baten bila eta, hara non, xehetasun txiki batek ezustean harrapatu ninduen. Gorri koloreko azal laukizuzenaren ondoan txertatuta zetorren liburuaren ezaugarrien zerrenda. Sinopsia lehenik, eta klikatuz gero aurreneko orrialdeak osorik irakurtzeko aukera. Pantailan ezkerretara, laburrean, argitaletxea, prezioa, orrialde kopurua… eta irakurketa denbora. Zalantza egin nuen une batez, baina laster baieztatu nuen liburua leitzeko irakurleak hartu beharreko denborari zegokiola. Azken datu honi katigatuta joan zaizkit egunak orduz geroztik. Ez dira gutxi sortu zaizkidan galderak.

Atzematen dugun arren ikusten ez dugun horri erreparatzeko balio du maiz fikzioak, batez ere fikzio horrek errealitatean sustraitzeko gaitasuna erakusten duenean. Horixe atzematen zaio Leticia Dolera zinemagile katalanaren azken lanari. Pubertat telesailak haurtzarotik nerabezarora igarotzen ari diren horien eta maiz aldaketa horren jabe ez diren helduen arteko arrakalari heltzen dio, garaikidetasun paregabearekin heldu ere. Eta arrakala horretatik begiratuta pantailak agertzen zaizkigu.