“Idazle izugarri txarra”. Horrela definitzen du Gertrude Stein Paris no se acaba nunca nobelako narratzaileak, 51. txatalean, Enrique Vila Matasek 2003an argitaratutako liburuan. Ondoren, modu argigarrian zehazten du bere iritzia “Gertrude Stein, hizkuntzaren gehiegizko sinplifikazio baten bidez ingelesa purifikatzen eta kolpe estetikoak miresten saiatu zen estatubatuar erbesteratua, idazle txarra izan zen, nahiz eta eragin interesgarria izan zuen Hemingway gaztearengan”

Egun batzuk besterik ez dira igaro Durangoko Azokaren 60. edizioa akabatu zela, oraindik ere bertan gertatutako guztia prozesatzen gabiltza. Urtetik urtera gero eta zabalagoa den egitarauari heltzea ez da erraza suertatzen, eta solas egin dezakegu bertze batean gure kulturaren erakusleiho eta elkargune handiena den horren tamaina desproportzioaren mugan ez ote dagoen, ez ote garen eredu kontsumistaren amildegira gehiegi hurbiltzen, nobedadeen amuak bultzatuta. Baina hori bertze batean izango da.

Idazten jartzen naizenean, ez dut beti modu berean egiten. Izan ere, idazketaren bizio osasuntsuaren nahira erortzeko modu asko daude. Batek, adibidez, dibertimenduz idatz dezake, plazer hutsez. Hori litzateke, agian, sortzeko modurik osasungarri eta jatorrizkoena. Eta hemen ageri da pertsonen garapenean hain funtsezkoa den elementu bat: jolasa (aurrerago heldu behar izango diot berriro ideia horri).