AURRESKUAREN APOLOGIA

No hay baile más ridículo para un hombre solo que el sirtaki griego, si exceptuamos probablemente el aurresku vasco.

(Javier Marías)

Hobea litzateke

(Lady Chatterleyren maitaleak dioenez)

gizonek dantza zaharrak biluzik

edo praka estu gorriz jantzita

egingo balituzte.

Aurreskuarekiko zalantzak ditut,

txapela buruan eta diruaren truke

egun euritsu batez

ezkonberrien aurrean,

banderaz estalitako

hilkutxaren edota

segizioaren aurrean

hemen dantzatzen dugunarekiko.

Plazera,

plazera baldin badago,

ikuste hutsean datza

dantzariaren aurpegian baino,

irri imintziorik ez

ezta zirrara azaltzerik ere.

Ez baita zirikatze bat

ohore ematekoa baizik.

Feudal eta dotore ari da

X edo K hizkien antzera

oin puntaz borobiltxoak marrazten,

arrain legez aurrera egiten,

ezinezko goieretan hanka altxatzen.

Neska-mutil lotsatia bailitzan,

adierazteko beste

modurik ez dakiena

saltoka eta geldirik ez bada

bere agur simetriko konplexua,

poesia bezain errepikakor

eta funtsezkoa den erritualean,

dantzariak

ikuslea bera altxatzen du

bizitza bezain motza

eta barregarria

den hegaldi honetan

oholtzaren gainera

lurreratu baino lehen.

JORGE RIECHMANNI ENTZUN NION

Chillidak marrazteko esku ona zuela.

Hori bazekiela.

Entzun nion

behin batean Chillida ohartu zela

gauzak sakon-sakon egiteko bidea

ixten ziola erraztasunak.

Bere eskuaren samurtasunak,

hain zuzen ere: esku azkar horrek

ez ziola laguntzen,

oztopatu baizik.

Gau horretan bertan hautatu zuen

(erabakigarria izan zen gau horretan)

bere bizitza jarriko zuela

apainketa hutsalaren, artea ez denaren

aurka, ezkerreko eskuz

egingo zituela

bere marrazkiak handik aurrera.