Sormen lana :: Idoia Carramiñana 2022/07/01

Estamos en construcción

 

Nire hizkuntzaren mugek  

nire munduaren mugak  

adierazten dituzte 

(Wittgenstein) 

Nire munduaren mugek  

hizkuntza berriak  

sorrarazten dituzte nigan. 

(I. C.) 

Estamos en construcción 

LANAK 

todo el tiempo, de hecho, 

nos destruyen las palabras. 

Hitzek txikitu gaituzte erabat, 

grekoen garaitik, 

ez da ezer berririk; 

eta nire irla den bizitzaren inguruan 

lehertzen ari diren sumendiek 

horiek ere 

arrasan con su saliva candente 

las laderas de mis sienes 

bekokia 

bizkarra 

lepoa 

atal oro galdu ditut gaurkoan, 

baina bihar, 

muskerren moduko, 

buztan berriaz ernatuko naiz, 

jaio berri baten antzera 

baina hiltzeko gogoa 

aho musturrean. 

Estamos en construcción 

en obras 

que nunca acaban 

gorputzak usteltzen doazen heinean 

barrunbeak, pla-pla

ostiko eta eskukadei eutsi nahian. 

Beldur ez naiz. 

No tengo miedo, 

prefiero destruirme y volver a montar 

mi cuerpo cual LEGO 

cada madrugada 

que vivir en un traje que no es el mío.

Jostunaren eredua ez naiz ni. 

Reconstruída, 

apuntalada 

y bien decorada 

pero vacía 

(eco, eco, eco) 

Nahiago eta maiteago dut 

oso 

nire uholdea 

etxea bertan behera uzten duen horietakoa, apurtua 

arrakalez betea 

lokatzez asetua 

adarrak  

hostoak 

argazkiak eta euren hormak 

hautsiak denak. 

Hobe da  

mucho mejor, además, 

estar rota y rota, y vuelta a arreglar que permanecer intacta,  

aséptica 

limpia  

y muerta. 

Itsasoak bizia puzten dit 

ekaitz bakoitzean, 

ibaien jarioak odolaren borborka  eragiten dit, 

nire azala 

itsaslaminen isatsa bezala 

buzti mantendu behar dut 

adi 

atenta a las señales 

despierta y abierta 

a lo que devenga 

nadie lo sabe  

pero se intuye 

como las aves antes del terremoto hegaztiek 

ugaztun guztiek 

sumatzen dute etorriko dena 

guk ezta igarri ere ezin duguna.

Baina… 

Entzun… 

Hemendik… 

Irratiari ez dagokion 

frekuentzia berria sentitu dut. Urak irabiatzen hasi dira sabela husten hasia 

eta oinak, 

oinak ez ditut jada behar. 

Yo lavo mi cuerpo con agua la tierra necesita un diluvio 

Uholdea neu naiz 

y vengo  

a desbordarte.

Idoia Carramiñana