WHAT A WONDERFUL WORLD (TXIKIRA BETI HORDAGO!)

...

Pianoari atxikia zegoen Sam. Kontzentratua bere lanean, elur azpian kantari. Horregatik, lehenbizi bere oina ikusi zuen, bere takoizko zapata gorria. Takoizko zapata gorria neguko elur maluta txurien artean, poliki desplazatzen. Kamara geldoan. Eta batzuetan oin bat nahikoa da, takoizko zapata gorri bat nahikoa da, daramanaren edertasuna antzemateko.

Poliki, gorantz egin zuen Sam-en begiradak. Txorkatiletaraino iristen zitzaion beroki txuriak, ordea, ia ikusezina egiten zuen, elur artean. Takoizko zapata gorri haiengatik ez balitz. Eta gorriz pintaturiko ezpain haiengatik. Ze aurpegia ere azal zuri finekoa zeukan, zurbila izateraino, ia-ia. Eta begiak urdinak ziren arren, gardenak ziruditen, agoantatzen ari zen malkoak, egiten zuen distirarengatik edo.

Zerutik eroritako elur maluta bat gehiago zirudien.

Sam -ondo gogoratzen du- "What a wonderful world" kantua jotzen ari zen. Gogoratzen du ahotsaren tonua pixka bat jaitsi zuela, neska haren aurpegia ikusi zuenean. Eusten ari zen malko hori ikusi zuenean. Hunkitua.

BERA Sam-en aurretik pasatzera zihoan, eta, ondo gogoan dauka, orduan pentsatu zuena: horizontalean mugitzen zen elur maluta bat zirudiela. Azal zuri fineko eta begirada goibel gardeneko elur maluta bat. Elur malutarik suabeena, elur malutarik zuriena. Gainera eroriz gero (plumm), ile guztiak tentetu eta azala hotzikara atsegin batez laztanduko lizukeen elur maluta horietako bat. Beste elur maluta guztien erregina. Eta iruditu zitzaion Sam-i, ez zitzaiola BERARI elur maluta bat bera ere gainera erortzen. Gainontzeko elur maluta guztiek errespetatuko balute bezala, hegan zihoala, suabe-suabe, elur maluta guztien artetik, abesti isil eta goibel bat dantzatuz balihoa bezala; "What a wonderful world" ez zen kantu isil eta goibel bat.

Eta justu momentu horretan izan zen, pentsamendu horiek buruan zerabiltzala, une horretantxe, elur maluta zoragarri hura Sam-en paretik pasatzen ari zenean, justu orduan, ez aurrerago, ezta atzerago ere, ez lehenago, ezta beranduago ere, justu mundua zoragarria dela behin eta berriz errepikatzen ari zen unean, "What a wonderful world, what a wonderful world", kantatzen ari zenean, justu orduan izan zen.

Orduan, neska hark, burua jiratu, eta Sam-i begiratu zion.

Eta justu une horretan, eusten ari zen malko lodi bakar hori erori zitzaion masailean behera, Sam-i begira zegoela, mantso-mantso bere paretik pasatzen ari zela, gainontzeko elur maluta guztien artetik. Kasualitateak hala nahi izan zuelako, edo patuak, edo grabitateak. Eta Sam-ek, orduan, azken 36 urteetan egin ez zuen zerbait egin zuen. Inoiz egin ez zuen zerbait egin zuen. Ekaitzik gogorrenak ere, egitera behartu ez zuen zerbait. Poliziarik burugogorrenak egitera behartu ez zuen zerbait, hotzik handienak edo minik jasanezinenak egitera behartu ez zuen zerbait egin zuen. Neska haren begiratuak eskatu zion zerbait. Hitzik gabe. Begi distiratsu eta garden haiekin bakarrik.

Bat-batean, Sam-ek, une horretantxe, pianoa jotzeari utzi zion.

Eta isiltasuna.

Isiltasuna nagusitu zen Manhattan-eko kale ero haietan. Auto, kamioi, taxi, tranbia, bizikleta eta oinezko guztiak bat-batean geratu izan balira bezala. Denbora, bat-batean, geratu izan balitz bezala.

BERAK, ordea, ez zuen espresioa aldatu. Burua jiratu zuen berriz, aurrealdera, eta oinez jarraitu zuen, elur maluten artean, pixka bat aurreraxeago, isiltasunean desagertu zen arte.

Sam-ek pianoa jaso eta etxerako bidea hartu zuen.