Duela 500 urteko Txinan, Txiukue deituriko hogei urteko neska bat bizi da. Herriko alkatearen alaba da eta Peifen-ekin maitemindutako dago, etxeko neskamea den bere adineko neskato langilearekin. Aitak, alaba ezkondu nahi du eta horretarako, lau senargai aukeratu ditu. Txiukue-k ordea, ez du hauetako inorekin ezkondu nahi, Peifen-ekin baizik.

Aita eta Txiukue, oso buru gogorrak direnez, azken ordura arte ez da nahaste hau argituko.

Norekin ezkonduko da Txiukue?

1. AGERRALDIA (Alkatearen etxea)

(Alkatearen etxeko egongelan, alkatea eta bere emaztea daude mahai inguruan eserita, berriketan. Zerbitzaririk baldin badago, izkina batean geldi-geldi egon dadila)

ALKATEA: Iritsi da ordua. Herri honetako alkatea naiz. Gizon ezaguna eta errespetatua. (Mahaian kolpe eginez)

EMAZTEA: Bai, badakit. Baina gure alaba Txiukue-k, ez dauka bere aita alkate izatearen errurik.

ALKATEA: Errua? Alkatea naizelako bizi da hain ongi!

EMAZTEA: Hogei urte baino ez ditu eta utziozu bakean, gizona!

ALKATEA: Herri guztiak galdera bakar bat egiten dit.

EMAZTEA: (Iseka eginez) Zergatik zaren hain inozoa?

ALKATEA: (Oso serio) Ez. Ea noiz ezkonduko den gure alaba bakarra.

(Atea joko dute)

ALKATEA: Datorrena datorrela, sar dadila! (Zerbitzaririk badago, berak ireki dezala atea. Bestela, besterik gabe sar dadila)

(Ding Jun sartuko da. Alkatearengana hurbildu eta txinatar erarako erreberentzia egingo dio)

DING JUN: Alkate jauna, udaletxerako eskatu dituzun altzari berriak ekarri ditut.

ALKATEA: Eta zer? (Oso serio)

DING JUN: Gurdi gainean daude eta ea ba non uztea nahi duzunà (Gozo-gozo, buru makur)

ALKATEA: Non utzi? Non utzi? Udaletxerako badira, han utzi beharko dituzu ba! (Jenio biziz)

DING JUN: Ondo da. (Erreberentzia egin, eta korrika batean desagertuko da)

EMAZTEA: (Senarrari) Nor zen hori?

ALKATEA: Ding Jun. Txina osoko altzarigilerik ospetsuena.

EMAZTEA: Zertarako behar dituzu udaletxean altzari berriak?

ALKATEA: Jakingo duzu bere garaian.

(Atea joko dute)

ALKATEA: Datorrena datorrela, sar dadila!

(Zerbitzariak irekiko du)

(Yutan sartuko da. Alkatearengana hurbildu eta erreberentzia egingo dio)

YUTAN: Alkate jauna. Zuk eskatutako lore berriak horà (Alkateak moztu egingo dio)

ALKATEA: (Umore txarrean) Gurdi gainean dituzula, baietz?

YUTAN: Ez jauna. Astoaren alde banatako otarretan.

(Emaztea barrez hasiko da)

ALKATEA: Astoa? Asto bakarra hemen zu! (Zutik jarrita, haserre, asmatu ez duelako) Zer nahi duzu?

YUTAN: Non utziko ditut loreak? (Buru makur)

ALKATEA: Norako behar nituela esan nizun?

YUTAN: Udaletxerako. Hara eramango ditut orduanà

ALKATEA: Ea ba!

(Yutanek, erreberentzia egin, eta korrika batean desagertuko da)

EMAZTEA: Nor zen hori?

ALKATEA: (Berriro eseriz) Yutan, Txina osoko lorezainik hoberena.

EMAZTEA: Loreak erosi al dizkidazu? (Pozik)

ALKATEA: Ez dira zuretzako.

EMAZTEA: Norentzako dira ba?

ALKATEA: Ez al zara kuriosa xamarra?

EMAZTEA: Eta zu, arraro xamarra?

ALKATEA: Bere garaian jakingo duzu! (Jaiki eta desagertu egingo da)

EMAZTEA: Tuntuna naizela pentsatuko du. Badakit alabaren ezkontza prestatzen dabilela. (Aulkiak txukun jarri, eta desagertu egingo da)


2. AGERRALDIA (Alkatearen etxea)

(Atea joko dute. Zerbitzariak irekiko du eta ez baldin badago, jo eta sartu dadila Xiao Ping. Mahaiaren ondoan geratuko da. Berriro atea jo eta Lao Txan sartuko da, zaharra denez, oinak arrastaka)

LAO TXAN: (Bestea han ikustean) Xiao Ping! Zu hemen? (Aiton ahotsarekin. Eseri egingo da)

XIAO PING: Kaixo, Lao Txan. Alkateak esan dit etortzeko. Alaba ezkondu nahi omen du.

LAO TXAN: Bai. Herriko gizon jakintsuena naizenez, kontseilua eskatu dit.

XIAO PING: Bere lagunik handiena naizenez, niri ere bai.

LAO TXAN: Zer esan behar diozu?

XIAO PING: Bi gizon aurkeztuko dizkiot.

LAO TXAN: Txiukue ezagutzen duzu, ezta?

XIAO PING: Bai.

LAO TXAN: (kezkatuta) Zaila izango da berarekin asmatzea.

XIAO PING: Ez dut uste.

(Honetan, alkatea sartuko da biz-bizi)

ALKATEA: Hemen zaudete. Zuen laguntza behar dut. (Bere aulkian eseriz)

XIAO PING: Guk lagunduko dizugu.

ALKATEA: Ea Xiao Ping, nor ekarri duzu?

(Xiao Ping, kanpora oihuka hasiko da)

XIAO PING: Tu fu! Tu fu! (Zerbitzariaren laguntzaz sartuko d,a eta besteek bezala, erreberentzia egingo dio alkateari) Hau, Tu Fu da, Txina osoko poetarik ospetsuena.

TU FU: (Besapean orri zaharkitu batzuk dakartza) Alkate jauna, sasoi onean nagoen gizona nauzu. Zainduko dut zure alaba.

ALKATEA: Um... (Pentsakor) Poeta beraz...

TU FU: Ospe handikoa, alkate jauna.

LAO TXAN: Ospea, ospea... Ez da nahikoa!

TU FU: (Buru makur) Ez da nahikoa, baina ez da gutxi.

XIAO PING: Ondo esana, Tu Fu.

ALKATEA: Tu fu, egin ezazu sekula egin duzun olerkirik ederrena.

TU FU: (Pozik) Bai jauna. Bai jauna!! (Eta erreberentzia egin eta gero, korrika batean desagertuko da)

XIAO PING: (Kanpora oihuka berriro ere) Faguo! Faguo!

(Zerbitzariaren laguntzaz, gazte frantziarra sartuko da)

LAO TXAN: Zer izena duzula? (Harrituta)

FAGUO: Faguo jauna. (Alkateari eskua luzatuz)

ALKATEA: Nongoa zara, Fago?

FAGUO: Fago ez, ,jauna. Faguo da nire izena.

ALKATEA: Nik nahi dudan bezala deituko dizut, ados?

FAGUO: (Burua makurtu gabe, harro) Frantziara naiz, jauna, frantziar gerlaria naiz, Europa osoko hoberena.

XIOA PING: (Alkateari) Gure herrirako zaindari ezin hobea.

FAGUO: Oso trebea naiz zaldi gainean.

ALKATEA: Ixo! Ez dizut hitz egiteko esan! (Haserre)

LAO TXAN: Gure herrian, ez dago zaldirik.

ALKATEA: Zoaz, Fago, eta ea zaldirik topatzeko gai zaren.

FAGUO: (Oso pozik) Oso erraza izango da. (Eta korrika batean desagertuko da)

LAO TXAN: Herriko gizon jakintsuena naizenez, uste dut, hauek ez direla Txiukue-rentzat senar egokiak.

XIAO PING: (Haserre) Oso oker zaude! Gure herriak gizon handiak behar ditu!

LAO TXAN: Alkate jauna, alabarekin hitz egin beharko zenuke.

XIAO PING: Zertarako? Aitak erabaki dezala.

LAO TXAN: (Zutik jarrita, haserre) Ez! Alaba ezkonduko bada, berak erabaki dezala!

ALKATEA: (Eskuak burura eramanda, belarriak estaliz, han dagoen zalaparta ezin jasanda) Nahiko da! Isilik biok! Kontseilua eskatu dizuet, ez agindurik! Bihar erabakiko dut. Lau senargai ditut buruan: Faguo gudaria, Tu Fu poeta, Yutan lorezaina eta Ding Jun altzarigilea.

XIAO PING: Faguo nire ustez...

LAO TXAN: Galdetu Txiukue berari, jauna.

ALKATEA: Nahiko da! (Oihuka) Zoazte!

(Erreberentzia egin eta desagertu egingo dira)

ALKATEA: Nor izango ote da egokiena? (Pentsakor. Desagertu egingo da)